Bir aralık koğuşumuz fareler basmıştı. Her şeyimiz kemiriyorlardı.Koğuş sorumlusu arkadaşımızın önderliğinde farelere yaman bir savaşa tutuşmuştuk.Bu savaşta bazen çok komik olaylarda meydana geliyordu.İşte bu meydan savaşı ile ilgili kızıma yazdığım şiir:
ONÜÇÜNCÜ KOĞUŞ DESTANI
Koğuşta bir şeyler oluyor
Yiyecekler eksiliyor,
Elbiseler deliniyor,
Şaşıp kaldı bizim koğuş.
Peynir eksiliyor niye?
Meyve dişleniyor diye?
Herkes oldu bir hafiye,
Keşfe çıktı bizim koğuş.
Düşman koca bir fareydi,
İçimiz dolu yâreydi,
Mücadele tek çareydi,
Karar verdi bizim koğuş.
Sopayı aldı birisi,
Süpürge kaptı kimisi,
Yastık terlikle gerisi,
Hamle yaptı bizim koğuş.
Bıyık burup, kaşın çatar,
Hepimize spota atar,
Çoluk çocuk piknik yapar,
Bakakaldı bizim koğuş.
Olsun ister her şey taze,
Ağzını siliyor beze,
Fare değil bir beyzade,
Sinir oldu bizim koğuş.
Fare denilen zibidi,
Besleniyor fıstık gibi,
Poz veriyor artist gibi,
Kahroluyor bizim koğuş.
İnce hesaplar yapıldı,
Kapana peynir takıldı,
Nöbetçi bırakıldı,
Bizim koğuş.
Fare köşede göründü,
Koğuşa alarm verildi,
Yiğitler öne atıldı,
Kahramandır bizim koğuş.
Fare biraz durakladı,
Esen havayı kokladı,
Sonradan aniden sıçradı,
Şaşırmadı bizim koğuş.
Allah! Allah! Sesleriyle,
Kahredici oklarıyla,
Keli, Körü,topalıyla,
Hamle yaptı bizim koğuş,
Biz başvurduk her çareye,
Tuzaklar kurduk fareye,
Koğuş döndü harabeye,
Yenik düştü bizim koğuş.
Her çareyi biz denedik,
Onunla baş edemedik,
En sonunda biz pes dedik,
Teslim oldu bizim koğuş.
Savaşmaktan biz vazgeçtik,
Teslim bayrağını çektik,
Bir cengâvere yenildik,
Utanmıyor bizim koğuş.
