GARİP BİR UMUTLU ŞİİR

İstanbul'da
Yoksulların büyük şehri İstanbul'da
Yedi tepeli şehrinde Nazım'ın
Doğumunun 100. Yılında
Ne garip bir Orhan Veli'yim
Ne de Veli'nin oğlu
Varoşlarında bu kadim şehrin
Derin düşünceler içerisindeyim...

Ucuz ekmek kuyruklarında insanlar
Ağulardan süzülmüş sabırlarla, kederli,
İstanbul'un mahpushaneleri ünlü
F tipi tabutluklarda bu kaçıncı ölü
'' Ana dilimi isterim !...'' bir büyük hasret
Anaların ak sütü gibi helal
Kaç zamandır bastırılan bir sevdadır hala.

Yoksulların büyük şehri İstanbul'da
Yedi tepeli şehrinde Nazım'ın
Ak saçları, ak sakallarına karışmış
Yüz yıllar ötelerden kopup akıp gelen
Bir divane, bir pir, bir derviş gibiyim
Sırtında rengarenk soluk heybesiyle
Yaşanmamış güzellikler içindeyim...

Rumeli Hisarından, maviliklerden ötelerde
Bir küçücük çay ocağına oturmuş
İnceden bir de Kürtçe makam tutturmuşum
Bir telden diğerine
Sevda, umut, aydınlık bir gelecek üzerine
Velhasıl bir masal, düş dünyasında seyahatteyim
Pir Sultan'dan Hallacı Mansur'a,
Feqiyê Teyran'dan, Köroğlu'na
Şiraz'lı Saadi'den, Cigerxwîn'e
Nameler bahçesinde….

Ekmeğin aslanın ağzından çekip alındığı
Yoksulların büyük şehri İstanbul'da
Ne garip bir Orhan Veli'yim
Ne de Veli'nin oğlu
Şimdi çoktan virane olmuş
Ağrı Dağı'nın eteklerinde, köyün birinden
Altmış ikisine kadar kendisi olmadan yaşamış
Biraz da mürekkep yalamış hasbelkader
Yurttaş mı, tebea mı olduğu tartışmalı
Garip bir insanım ben
Anlatılamaz umutlar içerisindeyim.

İstanbul'da
Yedi tepeli şehrinde Nazım'ın
Yaşam yolumuzda ilgi, umut, heyecan
Allı yeşilli, morlu, kat kat elbiseleri
Apak leçekleri, oyalı yazmalarıyla
Kadınlar, bizim kadınlarımız.
Işıltılı, o hala utangaç iri iri gözleriyle
İnsanlaşma, özgürleşme yolunda inançlı.
Geleceğe aydınlık taşıyor gençler
Yaşlılar ise teşbihte, dua da…

Kimin nasıl yaşadığının bir sır olduğu
Arıkovanı gibi uğuldayan
Ve yaprağın bile kıpırdamadığı
Bu kadim şehirde
İstanbul'da
Bir garip umut içindeyim...

Ocak 2002 / İSTANBUL