Dengbêj Şakiro, gerçek adıyla Şakir Deniz, Türk müziğinde önemli bir figürdür. Usta dengbêj Resoyê Gopala’nın öğrencisi olarak ‘Kewê Ribat’ ve ‘Şahê Dengbêjan’ gibi unvanlarla tanınmıştır. Şakiro, geleneksel Kürt müziğinin zengin geleneğini devam ettiren bir sanatçıdır.
1959 yılında, ailesiyle birlikte Ağrı’nın Navik köyünden Adana’ya sürgün edilmiştir. 1966 yılında Muş’a dönen aile, bir süre sonra Erzurum Karayazı’ya yerleşmiştir. Bu sürgünler, Şakiro’nun müzikal kariyerini etkilemiş ve Kürt müziği üzerinde derin bir etki bırakmıştır.
Şakiro’nun müziğindeki en dikkat çekici özelliklerden biri, kendine özgü ‘xulxulandin-hawînî’ (gırtlak yapma) tarzıdır. Bu özel tekniği, onu diğer dengbêjlerden ayıran ve ona özgü bir ses kimliği kazandıran unsurlardan biridir.
Sanatçı, kılamlarıyla Sözlü Kürt Edebiyatı’na önemli katkılarda bulunmuş, Gulê Dêran, Şerê Mala Nasir, Eliyê Pûrto, Nêçîrvano, Geliyê Zîlan, Esmer, Kejê ve Sebrê gibi onlarca eserle Kürt kültürüne derin izler bırakmıştır. Bu eserler, yıllarca Kürt evlerinin vazgeçilmez misafirleri olmuştur.
Şakiro’nun mücadele dolu hayatında, 1996 yılında İzmir’de hayatını kaybetmiştir. Ölmeden önceki günlerinde, kendisiyle röportaj yapmak isteyen bir gazeteciye, Kürtlere duyduğu kırgınlığı dile getirmiş ve kültürel değerlerine sahip çıkılmadığından yakınmıştır.
Türkücü Özcan Deniz’in öz amcası olan Şakiro’nun 6 çocuğu olmuş, ancak hayatta olanların sayısı 4’tür. Kız çocuğu Türkiye’de, 3 erkek çocuğu ise Almanya’da yaşamaktadır. Şakiro’nun müzik mirası, Kürt müziği alanında önemli bir iz bırakmış ve onun eserleri, hala geniş bir dinleyici kitlesi tarafından sevgiyle hatırlanmaktadır.
