TOPRAK BİZE SAHTEKÂRLIĞI ÖĞRETMEMİŞTİ
Çocukluğumuzda ne Çin malı ucuz oyuncaklar tanıdık, ne de internet oyunlarının pasif, köle oyunlarını.
Biz oyunlarımızı toprak üzerinde oynar, oyuncaklarımızı çamurdan yapar, üretkenliğimizi ve yaratıcılık özelliklerimizi toprakta sergilemenin mutluluğunu yaşardık. Çamurdan yaptığımız tabancalarımız, bebeklerimiz, araçlarımız vardı.
Oyunlarımızı oynarken, korkusuzca zıplar, bedensel enerjimizi doyasıya sergilerdik.
Toprak bizim için inanç, sadelik, doğallık, güven ve umuttu.
Toprağın sonsuz sabır ve hoşgörüsünün güvencesinde yarınlarımıza umutla bakardık.
Toprak gözyaşlarımızı saklar, sevgimizi kutsayan kırmızı gül olarak bize geri verirdi.
Toprak bize hiç kalleşlik yapmazdı, üretebildiğimiz kadar değerliydik, yaratabildiğimiz kadar önemliydik.
Toprağın güvencesinde bir birimizi daha yakından hisseder, bir birimize karşılıksız yardım etme yarışında kuyruğa girerdik.
Yaralarımızı, kırıklarımızı toprağın verdiği hamurla sarar acı hissetmezdik.
Ürettiklerimizi beğenmediğimizde toprakla ödeşmemizde zor değildi
Sanal alemlerde vurma, kırma, öldürme, rant, havadan para kazanma hayallerimiz de yoktu.
Çalışarak, bedel ödeyerek, emek harcayarak kazanmayı topraktan öğrenmiştik.
Dünyanın bütün pisliklerini kapatanın toprak olduğunu öğrenmiştik.
Ne zamanki toprağı çimento ile kapladık, bizimle kucaklaşmasını yasakladık, ne zaman ki topraktan uzaklaştık, ne zaman ki toprağa kalleşlik yaptık, o zaman bütün pislikler ve kötülükler tüm çıplaklığıyla ortada gezer oldu
Kirimizi, pisliğimizi, artıklarımızı, gözyaşlarımızı cömertçe saklayan toprağa vefasızlık başlayınca, sahtekârlıklar, hırsızlıklar, soygunlar, güvensizlikler meydanlarda cirit atmaya başladılar
Oysa toprak bize sahtekârlığı,
Kalleşliği,
Vefasızlığı,
Düşmanlığı,
Üretmeden kazanmayı,
Rantı,
Soygunu,
Acımasızlığı öğretmemişti
Toprak bize sevmeyi,
Sevilmeyi,
Güvenmeyi,
İnanmayı,
Dürüstlüğü,
Emeğin kutsallığını,
İnsanın kutsallığını öğretmişti
Murat Gökalp
